Terapię światłem od dawna stosuje się w leczeniu sezonowych zaburzeń afektywnych (SAD), które charakteryzują się objawami depresyjnymi, szczególnie jesienią i zimą, kiedy zmniejsza się ilość naturalnego światła. Jednak szwajcarscy naukowcy przeprowadzili niedawno nowe badanie, które ujawniło interesującą cechę tej metody: okazało się, że terapia światłem jest znacznie skuteczniejsza, jeśli jest stosowana rano, a nie wieczorem.
Podczas eksperymentów na myszach laboratoryjnych naukowcy odkryli, że przeciwdepresyjny efekt terapii światłem osiąga się, gdy terapię przeprowadza się na dwie godziny przed świtem. Odkrycia tego dokonano obserwując zachowanie myszy po sesjach terapii światłem o różnych porach dnia.
Uczestnicy eksperymentu – myszy – poddano terapii światłem w nocy, w różnych odstępach czasu, a następnie oceniano ich nastrój i reakcje behawioralne. Wyniki wykazały, że dopiero terapia, którą podawano kilka godzin przed świtem, wpłynęła pozytywnie na zachowanie podobne do poprawy nastroju. W pozostałych przypadkach nie było rezultatu.
Kluczowym czynnikiem determinującym skuteczność terapii światłem był Period1 , który odgrywa ważną rolę w regulacji rytmów dobowych. Gen ten ulega aktywacji pod wpływem światła, co pomaga poprawić nastrój i zmniejszyć objawy depresji. Naukowcy odkryli również, że usunięcie genu Period1 z organizmu myszy całkowicie niweczy pozytywny efekt terapii światłem.
Odkrycie to wskazuje, że aktywacja Period1 jest ważna dla osiągnięcia przeciwdepresyjnego działania terapii światłem. Dzięki temu mechanizmowi światło o poranku może pomóc osobom cierpiącym na sezonowe zaburzenia afektywne poprawić nastrój i zmniejszyć objawy depresji.
Znalezienie optymalnego czasu na terapię światłem otwiera nowe możliwości leczenia SAD. Jeśli wyniki badań potwierdzą się na ludziach, umożliwi to dokładniejsze zastosowanie metod terapii światłem w walce z sezonowymi depresjami, które stają się coraz bardziej istotne w okresie jesienno-zimowym.
W opracowaniu tym podkreślono także znaczenie uwzględnienia rytmów biologicznych w rozwoju metod terapeutycznych i może stać się podstawą do dalszych badań naukowych z zakresu psychiatrii i psychoterapii.
