W bitwie o Awdijewkę, gdzie armia rosyjska straciła znaczną ilość sprzętu, ujawniła się złożona gra polityki i taktyki wojskowej. Bloger Roman Shryk analizuje, jak kontekst polityczny i błędne oceny mogły wpłynąć na agresywny atak Rosji i jakie może to mieć konsekwencje dla ogólnego przebiegu wojny.
W ciągu dwóch tygodni poświęconych szturmowi na Awdijwę armia rosyjska straciła więcej czołgów i pojazdów opancerzonych niż przez wszystkie poprzednie 11 miesięcy.
I jeśli początkowo można było traktować tę ofensywę w taki sam sposób, jak ruchy letnie pod Kupiańskiem (wydarzenie mające na celu odwrócenie uwagi naszych rezerw), to po licznych strzałach płonącym żelazem i uporczywym powtarzaniu ataków kolumn stało się jasne, że była to próba otoczenia i wzięcia.
Moim zdaniem to wszystko nie ma znaczenia militarnego, ale politycznego.
Putin od trzech miesięcy mamrocze, że ukraińska ofensywa na południu nie powiodła się. A gdyby armii rosyjskiej udało się szturmem zdobyć Awdijiwkę, wydawałoby się, że postawiłby odważną tezę – mówią, biedny Chochlas cierpiał przez 4 miesiące, a my dmuchaliśmy i upadaliśmy, a Awdijiwka jest nasza.
Dlatego szaleńcy zebrali siły i zaatakowali. Rzucili się na jedną z najlepiej ufortyfikowanych dzielnic. Oznacza to, że wyraźnie chcieli rzucić kapeluszami.
Myślę, że rolę odegrał tu ten sam „uszkodzony telefon”, przez który informacje o działaniach wojennych docierają z frontu na Kreml. Ani przez chwilę nie wątpię, że Putin naprawdę wierzy w stosunek strat 8 do 1 na korzyść Rosji i inne opowieści o zniszczeniu Hymarów przez wozy.
A jeśli w to wszystko wierzyć, nieuchronnie można odnieść wrażenie, że armia ukraińska dobiega końca, a armia rosyjska jest energiczna i wszechpotężna. A potem będziesz mógł wysyłać kolumny z atakami samobójczymi.
Teraz, gdy blitzkrieg się nie powiódł, nie da się zatrzymać tej niszczycielskiej ofensywy. Nie w chłopięcy sposób.
A jak to wszystko się zakończy, nie jest jeszcze jasne.
Pyrrusowe zwycięstwo ma miejsce wtedy, gdy osiągasz zwycięstwo w lokalnej bitwie, ale za cenę, która kończy się ogólną porażką.
Nie potrafię przewidywać, ale nikt nie przeszkodzi mi mieć nadziei, że próba zajęcia Awdijiwki zakończy się pyrrusową „klęską” armii rosyjskiej. Nie uda im się też zdobyć Awdijiwki i włożą w to tyle wysiłku, że odbije się to na skali całej wojny.
